Team17’s Killer Frequency یک بازی حیله گر لذت بخش با فرضیه ترسناک-کمدی ظالمانه است. یک قاتل زنجیره‌ای افسانه‌ای به نام مرد سوت‌کش دوباره در گالوس کریک ظاهر شده است و پس از حمله به ایستگاه پلیس شهر کوچک و کشته شدن کلانتر،
مجری رادیویی آخر شب شما وظیفه برقراری تماس‌های 911 را دارد. روی ایر، از دانش خود در صحبت کردن استفاده می‌کنید تا پاسخ‌های مناسب را انتخاب کنید تا مردم را از رویارویی مرگ یا زندگی با The Whistling Man دور کنید، و در بین تماس‌ها ابتدا استودیوی تقریباً خالی را کاوش خواهید کرد. حالت شخص، به دنبال تکه‌هایی از اطلاعات است تا به شما در تصمیم‌گیری آگاهانه‌تر کمک کند.
در این شرایط، احتمالاً یک شب میزبانی برنامه را متوقف می‌کنید و مطمئناً این موارد اضطراری شخصی (و مرگ‌های احتمالی) را روی آنتن نمی‌برید. اما Killer Frequency از همان ابتدا با شرایط اغراق آمیز خود پخش می کند: علامت تماس ایستگاه The Scream است، رستوران های محلی نام هایی مانند Grilling Spree دارند، و آهنگ های ساختگی که شخصیت شما روی آنتن می نوازد به طور مناسب در مضمون هستند، مانند «نفس نهایی» اثر رادی اسناچر. این به معنای شبیه‌سازی واقعی دیجی یا ارسال نیست، بلکه نوعی اتاق فرار معکوس است که در آن نکات حیاتی را برای کمک به دیگران برای بیرون رفتن زنده ارائه می‌دهید.
بیشتر بازی Killer Frequency مانند بازی مشارکتی Keep Talking و Nobody Explodes انجام می شود (یکی از غنائم که دریافت می کنید حتی این خویشاوندی را تایید می کند). اما به جای انتقال دستورالعمل‌های خنثی‌سازی بمب به یک بازیکن انسانی، وظیفه تفسیر نقشه‌های پیچ و خم‌های ذرت، مقالات مجلات در مورد نحوه سیم‌کشی ماشین و حتی آزمایش‌های دوستی را به یک NPC دارید. بنابراین شما در مورد آنچه می توانید با هر تماس گیرنده صحبت کنید محدود هستید و فقط می توانید پاسخ های چند گزینه ای ارائه دهید. این ساده‌سازی به این معنی است که پازل‌ها دشوار نیستند، اما به طرز سرگرم‌کننده‌ای قدرت حفظ، عقل سلیم و ادراک شما را آزمایش می‌کنند.
چیزی که شاید در مورد Killer Frequency بسیار تأثیرگذار باشد، این است که در فرانچایز فیلم Scream، در آغوش گرفته و نظرات خود را در مورد ژانرها ارائه می‌کند و در عین حال روایتی قانع‌کننده را ارائه می‌دهد. همچنین به ماهیت دست دوم بازی‌های ویدیویی متمایل است، زیرا فقط شخصیت‌ها، نه بازیکنان، همیشه در خطر واقعی هستند. این موضوع برای مجری رادیو نیز صادق است. نه او و نه شما در تلاش برای فرار از سطل زباله سوزان یا خانه قتل نیستید. شما فقط سعی می کنید از راه دور به هدایت دیگران به
ایمنی کمک کنید. علاوه بر این، تنظیمات نمایش رادیویی برخی طنزهای پیشرفته از رفتار انسانی را ارائه می دهد. منفورترین شخصیت در اینجا، تنها کسی که باعث می‌شود میزبان هول کند، تماس‌گیرنده‌ای است که فقط به دنبال تبلیغات رایگان است، لعنت بر قربانیان.
این بازی می‌توانست کارهای بیشتری را برای شبیه‌سازی کار یک مجری برنامه‌های گفتگوی انجام دهد – مانند روشی که Not for Broadcast و Papers Please تمرکز بر تولید تلویزیونی و اداره مهاجرت داشتند. باز هم، با توجه به اینکه وظایف شما بین دیجی و پاسخگویی به تماس‌های 911 تقسیم می‌شود، احتمالاً بهتر است که با جلوه‌های فولی به شهر نروید یا بین تبلیغات کاست‌های از پیش بارگذاری شده و تک‌آهنگ‌های وینیل مبادله نکنید. به همین ترتیب، در حالی که Killer Frequency می‌توانست گزینه‌ها و
سناریوهای شکست بیشتری را در اختیار شما قرار دهد تا تماس‌ها را کمی کمتر منفعل کنید (بازی تعداد دفعاتی را که به یک توپ کاغذی پرتاب شده در حلقه سطل زباله شلیک می‌کنید را ثبت می‌کند)، روایت فشرده آن را توجیه می‌کند. روشی که گزینه های شما را متمرکز می کند و برای شما نتیجه می گیرد.
اکثر برنامه‌های رادیویی حس هویت واضح و قانع‌کننده‌ای دارند – نوعی ویژگی متمایز که به آن متعهد هستند. این مطمئناً در مورد خود Killer Frequency صدق می کند، زیرا یک قصیده کمپینگ و شیک برای اسلش های دهه 80 است که به همان اندازه غیرقابل پیش بینی و سرگرم کننده است. که به این معنی نیست که این یک تجربه وزن پر است. از این گذشته، بازی به رابطه تقریباً متمدنانه بین قاتلی که بدون پوشش خبری ترسناک نبود و نمایشی که بدون پخش پوشش مذکور شنوندگان بسیار کمتری خواهد داشت، می پردازد.
ممنون که تا آخر خوندی موفق باشی 🙂
